تکیه ﮐﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ 

ﺑﻪ ﮔﺮﻣﺎﯼ ﻭﺟﻮﺩ 

ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ ﯼ ﺻﺒﺢ

ﺗﮑﯿﻪ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎﻧﯽ

 ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ آواز چکاوک ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ 

ﺑﺎ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﺭ ﺁﯾﻨﺪ 

ﺭﻭﺩ ﺧﺎﻧﻪ ﺣﺴﺮﺕ ﺭﺍ ﮔﻞ ﺁﻟﻮﺩ ﮐﻨﻨﺪ

ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﻭﻟﯽ ﮔﻮﯾﺎ 

ﺭﻭﺯﯼ ﺁﯾﺪ 

ﭘﺮ ﻣﻬﺮ 

ﭘﺮ ﺷﻮﺭ 

ﭘﺮ ﻋﺸﻖ

ﺷﺎﯾﺪ ﺩﻭﺭ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺯﻣﺎ 

ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ اطراف است

ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﯾﻪ ﯼ ﺍﻗﺎﻗﯽ ﻫﺎ

ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﺩ

ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻭﺭ ﺩﺳﺖ 

ﺳﻼﻧﻪ ﺳﻼﻧﻪ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ 

ﺷﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺻﺒﺢ ﻗﺸﻨﮓ ﻋﻤﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺑﺮﺳﺎﻧﯿﻢ

ﭘﺮ ﺷﻮﯾﻢ ﺍﺯ مهر ﻭ ﻣﺤﺒﺖ

ﺑﺮ ﺳﺮ ﭼﺸﻤﻪ ﺑﺸﯿﻨﯿﻢ 

ﺩﻝ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﺏ ﺯﻧﯿﻢ

ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﻏﺴﻞ ﺩﻫﯿﻢ 

ﻭ ﺑﺨﻮﺍﻧﯿﻢ ﻧﻤﺎﺯ ﻭﺣﺪﺕ 

ﻭ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﻧﯿﺎﺯ ﻋﺰﺕ 

ﻭ ﺑﺸﻮﯾﯿﻢ ﻣﻐﺰ ﺭﺍ ، ﺫﻫﻦ ﺭﺍ ﺯ ﻋﺼﺮ ﺩﻧﯿﺎ ﻭ ﺑﺨﻮﺍﻫﯿﻢ ﺣﮑﻤﺖ 

ﺑﻮﺭﺯﯾﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻫﺎﻟﻪ ﻫﺎﯼ ﻋﻈﯿﻢ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﻭ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﻢ ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﯼ ﺷﺒﻨﻢ 

ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﯿﺪﺍﺭﯼ ﮔﺬﺭﺍﻧﯿﻢ

ﺗﺎ ﺷﻮیم

ﺑﻪ ﺁﺑﯽ ﺯﯾﺒﺎ 

ﺑﻪ نسیمی ﺧﻮﺵ ﺑﻮ 

ﺑﻪ ﺳﻼﻣﯽ ﻣﻌﺼﻮﻡ.